Smallwood Katili

Smallwood katilini üç gün içerisinde bitirdim. KDY’den çıkan roman yazarın sanırım 3. romanı. Kısa olmamakla birlikte (240 sayfa) akıcı yazıldığını söylemek yanlış olmaz. Adına tezat bir şekilde aslında bir polisiye değil bilimkurgu kitabı.Bu durumu da kitapta erken bir noktada öğreniyoruz. Kitapta ilk başta ön yargı ile yaklaştığım “Türkçe kitapta ingilizce karakterler, mekanlar nasıl olacak?” sorusu kitapta ilerledikçe pek beni zorlamadı.Biraz çeviri gibi hissetiriyor ama bir bakıma belki hikayenin tutarlılığı için gerekli bir seçim kimse Konya’nın ortasında iki üç kilometrelik bir yeraltı sığınağına kolay kolay inanmıyor ne yazık ki.

İki zaman diliminden geçen hikaye bir tür zaman makinesi fikrini barındırıyor. Güzel bir ana kural ortaya koyarak zamanın değişemeyeceğini söylüyor. Yanlızca A noktasında B noktasına bağlantı yapılırken bu bağlantının tipi değişebilir ( Mesela izmirden italyaya arabayla da gidebilirsiniz gemiyle de ama günün sonunda belli bir tarihte belli bir İtalyan limanına ayak basacaksınız gibi).

Kitapta çoklu parallel hikayeler anlatılırken ortadaki gerçek derdin ne olduğunu anlamaya başlamamız kadar geçen süre neredeyse yarım kitabı dolduruyor. Birkaç yazım seçimi ile bu ilk aşamalardaki fazlalıklar atılabilirmiş diye düşündüm. Olmuş olana yönelik bilgimizi direk olayları izleyerek her seferinden edinmemiz gerekmezdi diye düşünüyorum.

Bu kadar parallel gelişen çoklu karakterlerin hepsinin detaylanması uzun sürüyor ve bir bağ kurmamızı zorlaştırıyor. Dış görünüşlerinin ötesinde “iyi biriydi, iyi bilimadamıydı, dedikoduyu severdi.” gibi dış ses ile bize yüklenen bilgi dışında pek bir karakter gelişimine yer yok ,zaman da yok.

Yer, yer güzel bölümler var (keşke bölümlere numara yerine ad verilseymiş bu arada). Çocukların bir ormanlık alanda kayboldukları, bir ana karakterin Smallwooda geri dönüşü güzelce anlatılmış kısımlar. Öte yandan bazı karakterlerin günlük yaşamda yaptıklarının fazla detayına girildiğini düşündüm. Bir yerde iki kadın bir bölüm boyunca ana karakterlerden birinin kasabaya gelişini bir başka karaktere söyleyip söylememek üzerine konuşuyorlar. Sonrasında bu iki karakterin gerçekten gidip ana karaktere tam da planladıkları gibi bunu tebliğ ettğine şahit oluyoruz. Yani çok önemli olmayan bir detay olduğunu düşündüğüm bir olay için sayfalarca ayrıntı okumuş oluyoruz. Bazı yerlerde çok jenerik tasvirler ve anlatımlar var. Smallwood’un özel bir yanı yok; eski bir kalıntısı yok, madenci kasabası değil, kızıldereli mezarlığı yok, eskiden KKK aktivitesi yok, Geyik etiyle ünlü değil, somon balığı sezonu yok, büyük korkunç ağaçları yok, bir gölü yok ya da bir festivali yok. Polis istasyonu ,kafesi her şey stock fotodan geliyor gibi. Bu böyle olabilir. Gerçekte dünyada böyle özelliksiz bir yer olabilir fakat sonuç olarak bir hikaye okuyoruz biraz daha ilginç bir yer de olabilirdi.

Kitabın çok güzel yaptığı bir şey de tahmin edilebilir olmaması. Bu konuda hep okuyucuyu merakta tutmayı iyi biliyor. Son ana kadar bazı karakterler hakkında ne düşünmeliyim bilemedim ve bunu iyi anlamda kullanıyorum.

Birkaç noktada kitap bize ne düşünmemiz gerektiğini dikte ettiriyor. Bu konuda biraz daha okuyucuya ve takip kabiliyetine güvenilebilirdi. Bazı yerlerde karakter bazı şeyleri söylemek zorunda değil üstü kapalı bir anlatım tercih edilebilirdi. Hikayeyi okuyan bizler keşfetmek istiyoruz elimizden devamlı tutulsun istemiyoruz.

Ben her bilimkurgu ve fantastik hikayede biraz okuyucunun yazara bir avans verdiğini düşünürüm. Şöyleki okuyucu bilinç altında der ki “Bu yazdığım bilimkurgu ve fantastik öğelerin gerçek olmadıklarını biliyorum ama bana gerçek hayattan bağzı şeylerle bunu yoğurabilirsen ve “acaba belki de olabilir” dedirtirsen avans sende kalabilir”. Bu yüzden mesela yerlaltında yaşamı anlatırken yazarlar dev filtreler, belki çılgın parası olan bir girişimciden gizlice karaborsadan aldığı mini nükleer jeneratörden yeraltında bitkilerin yaşamasına olanak veren o genetik gelişmelerden bahseder. Bahseder ki “sonra 1000 kişi yer altında 60 yıl yaşadı.” Cümlesi okuyucunun aklında mantıklı bir yere otursun. Bu kitapta biraz fazla okuyucunun kendisine güvenmesini istediği gerçeklik var. Belki diğer şeyleri çok detaylı anlatmasa biz de tabi ki bir dev delikte insanlar nasıl yaşıyor anlatmadığı için bu durumu yadırgamazdık. Bu sebeple bence gelecekle ilgili detaylarda birkaç kaçırılmış fırsat varmış.

Hikayenin sonunda iyi bir zaman makinesi hikayesinde olması gerektiği gibi mantıksal döngüler ve ucu açık şeyler güzel şekilde kapatılmış. Buraya emek verildiği ve kafa yorulduğu belli oluyor. Bir çok parallel hikayeyi sonunda getirip bağlayabilmek bence büyük bir gayret ve planlama gerektiriyor. Son çeyreklik kısmı kitabın çok daha iyi ve çok daha hızlı ilerliyor. Birşeyler olmaya ve çözümlenmeye başlıyor. Ve sonunda tatmin edici bir şekilde takip ettiğimiz karakterlere neler olduğunu bize anlatıyor.

Akıcı anlatımı ve kısa okuma süresi ile parallel karakterlerin anlatıldığı keyifli bir yolculuk.Yukarıda belirttiğim eksiklikleri var fakat bu güzel taraflarını da gölgelemiyor. Değişik bir zaman yolculuğu hikayesi okumak istiyorsanız bence güzel.

İyi Okumalar!

Not: Ben kitap için birkaç geri bildirim ikonu seçtim 🙂 bakalım siz de aynı fikirdemisiniz!

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.